Ιστορίες IT τρέλας Νο.1: Ο πελάτης ΔΕΝ έχει πάντα δίκιο!

Συνταξη / Επιμελεια: Γεώργιος Αθανασίου | 29 Σεπτεμβριου 2011
Posted in υλικό - Γενικά Τεχνικά Θέματα

Με το παρόν άρθρο θα θέλαμε να εγκαινιάσουμε μία νέα στήλη τύπου blog με χιουμοριστικές κατά βάση εμπειρίες μου από την καθημερινότητα της πληροφορικής. Άλλες γλυκές, άλλες πικρές, άλλες απλά αστείες. Enjoy!

Ο πελάτης ΔΕΝ έχει πάντα δίκιο!

Είναι τετριμμένο το ρητό πως ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, πως πρέπει να κάνουμε ότι θέλει, πως δεν πρέπει να χάνουμε πελάτες κ.λπ., κ.λπ. Και η παρακάτω ιστορία το αποδεικνύει:

Ο πελάτης της ιστορίας μας, είναι ένας τυχερός άνθρωπος που είχε την χαρά να δει τους υπολογιστές του να ζουν πολλά πολλά χρόνια και να τρέχουν το custom DOS πρόγραμμα της εταιρείας του μια χαρά. Και όταν μιλάμε για πολλά χρόνια, εννοούμε δεκαετίες. Φυσικά δεν προνόησε ποτέ να ασχοληθεί με το θέμα (ότι λειτουργεί μην το ακουμπάς), και έτσι μία ωραία πρωία, καμιά δωδεκαριά και βάλε χρόνια από την τελευταία αναβάθμιση, ο υπολογιστής σταμάτησε να λειτουργεί.

Ως εξυπηρέτηση σε φίλο, ανέλαβα να αναζητήσω την αιτία. Και αυτή δεν ήταν άλλη από τον καημένο Maxtor των 10GB που πλέον είχε περισσότερα bad tracks από το τελευταίο CD της Mariah Carrey!  Ο πελάτης δε, σε κατάσταση πανικού ήθελε αν ήταν δυνατόν και χθες, το πρόγραμμα να δουλεύει ξανά στο παλιό PC!

Έπιασα δουλειά άμεσα και εντατικά πάνω στο θέμα. Ο δίσκος αφαιρέθηκε από το Celeron 300 μηχάνημα (με 128MB RAM βεβαίως βεβαίως) και έγινε προσπάθεια ανάκτησης των δεδομένων του. Μετά από 12 ώρες, οι πελάτες ενημερώθηκαν πως αυτό ήταν αδύνατον (εκτός και ποιος ξέρει -αν πήγαιναν σε κάποια εταιρεία ανάκτησης που λόγω παλαιότητας και φύσης προβλήματος ίσως βαρούσε καμιά τέσσερα χιλιάρικα και βάλε). Ευτυχώς γι' αυτούς, το DOS πρόγραμμα, είχε γίνει κόπια σε ένα laptop. Το laptop αυτό λοιπόν, ήταν ένα μηχάνημα απίστευτης αρχαιότητας, που πασιφανώς με upgrade έτρεχε Windows 98. Η Οδύσσεια προκειμένου να εξαχθούν τα δεδομένα από αυτό, ήταν απερίγραπτη:

Ο φορητός δεν είχε CDRW, η θύρα USB δεν λειτουργούσε, δεν είχε modem, ούτε LAN ούτε φυσικά floppy. Η λύση ήταν να βγει ο δίσκος από το μηχάνημα. Αμ' δε! Όταν ο 2.5" σκληρός βγήκε, με έκπληξη ο νέοπας τεχνικός διαπίστωσα πως αυτός δεν ήταν καν IDE: Ήτω ένας κεντρικός connector σαν centronics που πρώτη φορά έβλεπα στην τεχνική ζωή μου σε δίσκο! Τελικά η λύση βρέθηκε με μία ξέμπαρκη PCMCIA κάρτα που έβγαζε τέσσερις USB θύρες! Μετά την εγκατάσταση, ο γραφών δοκίμασε να εισαγάγει σε αυτές ένα USB stick των 2GB σε FAT32, μόνο για να δει όμορφες μπλε οθόνες από τους drivers των '98. Εν τέλει, ένας USB to LAN converter έδωσε την λύση, αφού πρώτα έγιναν οι ρυθμίσεις σε drivers και Windows. Τα δεδομένα πλέον ήταν στον server. Παράλληλα με αυτή την ιστορία, μπήκε ένας νέος δίσκος (που λέει ο λόγος γιατί το BIOS αυτών των PC συνήθως δεν έβλεπαν δίσκους πάνω από 32GB), και το πρόγραμμα μεταφέρθηκε αυτούσιο. Μετά από μερικές attrib εντολές και παιχνίδι με το config.sys (υπάρχει τεχνικός που να μην έχει βαρεθεί την εντολή files=xx;) το σύστημα ήταν έτοιμο. Ο πελάτης ήρθε και το παρέλαβε. Είχα χάσει 1,5 ημέρα εργασιών για να τον εξυπηρετήσω και να ασχοληθώ με το πρόβλημα του. Άραγε θα ήταν ευχαριστημένος;

Κούνια που σε κούναγε

Ο πελάτης (ή για την ακρίβεια το ζευγάρι), με τηλεφώνησαν στο κινητό μου (που πολύ κακώς ο φίλος μου τους είχε δώσει), γιατί δεν μπορούσαν να τυπώσουν στον εκτυπωτή. Τους εξήγησα όμορφα πως έπρεπε να βρουν το CD ή να κατεβάσουν από άλλο υπολογιστή τους drivers. Εκεί ξεκίνησε η μουρμούρα πως το παλιό PC το είχε ρυθμίσει ο παλιός σούπερ τεχνικός (ο οποίος φαντάζομαι αποφάσισε να εκδώσει περιοριστικά μέτρα εναντίον των πρώην πελατών του) άρα θα έπρεπε να το κάνω και εγώ (μυρίζονταν τα δάκτυλα μου από το μαγαζί μου για το όλο θέμα). Μετά από πάμπολλες ενοχλήσεις και συζητήσεις, τους εξήγησα ευγενικά πως εγώ δεν μπορούσα να το κάνω, και δεν ξαναμίλησα μαζί τους - ποτέ ξανά!

Το δια ταύτα

Φυσικά και θα μπορούσα να το κάνω. Θα μπορούσα να φάω άλλη μισή μέρα για να βρω κάποια USB to LPT λύση που σίγουρα κάποιος άλλος IT αυτή τη στιγμή θα θεωρεί παιχνιδάκι. Αλλά δεν το έκανα και ένιωσα ωραία. Γιατί; Γιατί δεν αξίζει τον κόπο ορισμένες φορές. Δεν αξίζει έστω και για λίγα χρήματα παραπάνω να ασχοληθείτε με τον όποιο τρελό που θεωρεί την πληρωμή για παροχή υπηρεσίας, αγαθοεργία προς τον ζητιάνο τεχνικό, αγαθοεργία που μάλιστα μετατρέπεται σε αιώνιο συμβόλαιο πίστης του τελευταίου προς τον ευεργέτη του! Και δεν αξίζει όταν ένας πελάτης σου ζητάει κάτι πολύ συγκεκριμένο, και μετά, νέα φασούλια να βγαίνουν στον δρόμο. Ίσως ακούγεται αντιεπαγγελματικό, εγώ θα διαφωνήσω, είναι δείγμα επαγγελματισμού να εξηγήσετε στον πελάτη πως τα συμφωνηθέντα είναι αυτά, και πως τα επιπλέον φασούλια είναι άλλα. Αλλά για όσους τολμηρούς προσπαθήσετε να το κάνετε, οι 9 στους 10 τέτοιους πελάτες, δεν θα αντιδράσουν όμορφα. Και όχι, δεν είμαι περίεργος. Απλά όταν ξοδεύω τρελό χρόνο για να εξυπηρετήσω ASAP κάποιον και στο τέλος τον χρεώνω τραγικά λίγο, περιμένω τουλάχιστον να πει ένα "ευχαριστώ" ή έστω να είναι στοιχειωδώς ευγενικός. Αλλά το να μην κάτσει να σκεφτεί για ένα λεπτό και να τηλεφωνεί μόνο για να πει τα παράπονά του για κάτι που ο τεχνικός θα έπρεπε να μαντέψει, ε αυτό απλά είναι too much.

Εν τέλει, ο πελάτης ΔΕΝ έχει πάντα δίκιο. Ίσως με την κρίση και την ανάγκη πολλοί θα αναγκαστούν να αναλάβουν και τέτοιους πελάτες. Θα τους ονομάζω πλέον τοξικούς πελάτες (a la τοξικά ομόλογα), γιατί είναι αυτό το 5% των πελατών που δημιουργεί το 95% των προβλημάτων σε μια επιχείρηση.

Μην τσιμπάτε συνάδελφοι, γιατί εκτός από την οικονομική κρίση, θα πάθετε και ψυχολογική κρίση αν μπλέξετε!