Τι είναι τελικά το L.A Noire;

31 Μαϊου 2011
Posted in Επικαιρότητα

Το L.A. Noire είναι ένα adventure παιχνίδι. Όποιος σας πει το αντίθετο, ή δεν έχει παίξει το παιχνίδι, ή αν το έπαιξε, δεν αντιλήφθηκε το 99% του πυρήνα του και της ουσίας του. Είναι ένα adventure παιχνίδι που, όπως όλα τα λαμπρά παραδείγματα του είδους, βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην ιστορία και στους χαρακτήρες που παρελαύνουν, και απευθύνεται σε ένα «ενήλικο» και ώριμο κοινό, που θα πρέπει να αποδειχθεί δεκτικό στις ακροβασίες της Team Bondi. Ακροβασίες που άλλοτε αφορούν το gameplay, άλλοτε το σενάριο και άλλοτε την αισθητική του τίτλου, και συχνά, όπως όλες οι ακροβασίες, πέρα από όμορφες και εντυπωσιακές, είναι και ριψοκίνδυνες. Δε χωρεί αμφιβολία ότι η Rockstar πήρε μεγάλα ρίσκα με το παιχνίδι αυτό και μόνο ο χρόνος και ο βαθμός αποδοχής του κοινού θα δείξουν εάν τα ρίσκα αυτά άξιζαν τον κόπο. Στο L.A. Noire η Team Bondi ακολουθεί την εξής στρατηγική: Γύρω από το βασικό κορμό και τον πυρήνα του gameplay, που ανέπτυξε η συγκεκριμένη ομάδα για τον τίτλο, το adventure κομμάτι δηλαδή με τους μηχανισμούς που θα παρουσιάσουμε παρακάτω, εναποθέτει μαστόρικα πολλούς γνωστούς και οικείους μηχανισμούς και σχεδιασμούς των παιχνιδιών της Rockstar.

Έτσι, επιχειρεί να ντύσει ένα στιβαρό σώμα με όμορφα, καλοραμμένα αλλά ταυτόχρονα άνετα ρούχα. Ρούχα τα οποία δε φοράμε σε επίσημες εκδηλώσεις και σε ειδικές περιστάσεις, αλλά στον ελεύθερο χρόνο μας οπότε και θέλουμε να χαλαρώσουμε. Σημασία για το πόσο πετυχημένο είναι το σύνολο, έχει και το πόσο υγιές και σφριγηλό είναι το σώμα, αλλά και το πόσο του ταιριάζουν οι... ενδυματολογικές επιλογές των δημιουργών.

Ο Humphrey Bogart στην κονσόλα μου

Εξετάζοντας, λοιπόν, το σώμα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το μηχανισμό, που κατά ένα συντριπτικό ποσοστό χαρακτηρίζει και επικαθορίζει τη φύση του παιχνιδιού. Αναλαμβάνοντας το ρόλο του απόστρατου του B’ Παγκοσμίου Πολέμου και βετεράνου υπαξιωματικού της μάχης της Okinawa, Cole Phelps, και ξεκινώντας την καριέρα μας ως αστυνομικός στο Λος Άντζελες, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το έγκλημα στην μεταπολεμική αυτή μεγαλούπολη της Αμερικής, έγκλημα το οποίο κάθε φορά καθορίζεται από το σημείο στο οποίο βρίσκεται η καριέρα αυτή. Ο Cole Phelps ξεκινά ως απλός αστυφύλακας, και με τη βοήθεια του αστυνομικού του δαιμόνιου και συγκεκριμένων επιτυχιών του, αναρριχάται στην ιεραρχία της Αστυνομικής Δύναμης της πόλης, αποκτώντας το βαθμό του ντέτεκτιβ.

Παράλληλα, εξελίσσεται μια ιστορία, η οποία έχει βαθιές ρίζες στο πρόσφατο παρελθόν του Phelps στον πόλεμο, και σε κάποιο σημείο της εξέλιξης του παιχνιδιού, ο ντέτεκτιβ θα τη βρει μπροστά του και αυτή θα δώσει την υπόσταση στο τελευταίο μέρος του L.A. Noire. Αναφέρεται ο όρος «τελευταίο μέρος» διότι ουσιαστικά η ιστορία στο παιχνίδι δεν είναι συνεχής και αδιάσπαστη, αλλά εμπεριέχει και τμήματα από την πορεία του πρωταγωνιστή, που ναι μεν παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και αποδίδονται με αξιοθαύμαστη μαεστρία, αλλά δεν επηρεάζουν άμεσα την συνολική εξέλιξη και έκβαση.

Δε γνωρίζουμε κατά πόσο το γεγονός αυτό θα ευχαριστήσει ή θα δυσαρεστήσει κάποιους, αλλά εκφράζουμε ξεκάθαρα την επιθυμία μας η ιστορία να ήταν συνεχής και αδιάσπαστη, διότι πέραν όλων των άλλων, η εν λόγω δομή μπορεί (και κατά τη γνώμη μας καταφέρνει) να πλήξει άμεσα το ρυθμό, το ενδιαφέρον του παίκτη και τον τρόπο με τον οποίο κλιμακώνεται το κεντρικό σενάριο. Αλλά αυτό είναι στην κρίση του καθενός να το αξιολογήσει και να ορίσει αν εν τέλει στοίχισε η όχι στην ολοκληρωμένη εικόνα του τίτλου. Το γεγονός είναι, ότι το βασικό gameplay περιστρέφεται γύρω από αυτήν τη σχεδιαστική επιλογή και ορίζεται κάθε φορά από την υπόθεση που έχει αναλάβει ο Phelps, είτε αυτός είναι απλός αστυνομικός, είτε εργάζεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών, είτε στη Δίωξη Ναρκωτικών και ούτω καθεξής.

Ξεκινώντας, λοιπόν, μία υπόθεση και μετά από την παρουσίασή της με ένα σύντομο κινηματογραφικό στιγμιότυπο, ο Phelps αποκτά μία σειρά αντικειμενικών στόχων που πρέπει να φέρει εις πέρας, παρέα με τον εκάστοτε συνεργάτη του. Οι στόχοι αυτοί μπορούν να συνοψιστούν στα εξής: Εξέταση της περιοχής του εγκλήματος ή της εγκληματικής πράξης, συλλογή στοιχείων, ανάδειξη μαρτύρων και υπόπτων και εξέτασή τους με βάση τα στοιχεία.

Ψάξε, ψάξε, δε θα με βρεις.

Η περιοχή του εγκλήματος, ή ενός χώρου που εκ των υστέρων επισκέπτεται ο Phelps, είναι οριοθετημένη, και στην εύρεση των στοιχείων μας βοηθά η μουσική και οι δονήσεις του χειριστηρίου. Ουσιαστικά, η έρευνα του χώρου είναι σχετικά απλή, αφού από τη στιγμή που εξοικειωθεί με το μηχανισμό ο παίκτης, θα μπορεί να εφαρμόζει κάθε φορά την ίδια στρατηγική και να έχει μεγάλο ποσοστό επιτυχίας ως προς τον αριθμό των ευρημάτων. Τα ευρήματα που έχουν σχέση με την υπόθεση είναι εμφανή και ο ενδελεχής έλεγχός τους είναι σχεδόν κατευθυνόμενος από το παιχνίδι.

Στο σημείο αυτό, οι δημιουργοί παίρνουν τον παίκτη από το χέρι και του τα καταδεικνύουν ένα ένα. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που η περιοχή ελέγχου είναι λίγο μεγαλύτερη από το σύνηθες και τα στοιχεία ελαφρώς πιο ασαφή, υπάρχει πάντα η δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε ένα Intuition Point, προκειμένου να αποκαλυφθεί η θέση τους και να γίνει ο εξονυχιστικός ελεγχός τους. Ο έλεγχος των στοιχείων οδηγεί σε ερωτηματικά που προκύπτουν από αυτόν, σε πρόσωπα που σχετίζονται με το θύμα ή την εγκληματική πράξη ή και σε συγκεκριμένες τοποθεσίες.

Με βάση τα στοιχεία λοιπόν, ακολουθούν ανακρίσεις αυτοπτών μαρτύρων, έλεγχος σπιτιών υπόπτων ή περιοχών που υπονοείται ότι μπορεί να προσφέρουν επιπλέον στοιχεία κτλ. Ομολογούμε ότι η διαδικασία είναι εξαρχής το λιγότερο απολαυστική. Με την πρόοδο όμως του παιχνιδιού γίνεται αντιληπτό το εξής: Ότι σχεδόν ποτέ τα στοιχεία και οι υπόνοιες δεν προκύπτουν από σκέψη του παίκτη. Το ίδιο το παιχνίδι θα μας τροφοδοτήσει ούτως ή άλλως με τις απαιτούμενες πληροφορίες, και ακόμα και αν εμείς δεν εξετάσουμε διεξοδικά το σημειωματάριό μας, θα βρεθούμε με ένα νέο αντικείμενο.

Ο προσεκτικός παίκτης, που αφοσιωμένα παρακολουθεί την εξέλιξη της κάθε υπόθεσης, θα φτάσει ούτως ή άλλως σε αυτά τα συμπεράσματα, αλλά η συμπεριφορά αυτή ουσιαστικά δεν πριμοδοτείται από τους δημιουργούς, αφού στην ίδια κατεύθυνση θα οδηγηθεί και αυτός που έπαιξε πιο αφηρημένα και δεν παρακολούθησε στενά την εξέλιξη. Εν ολίγοις, ο Phelps θα επισκεφθεί όλους τους χώρους που «πρέπει» να επισκεφτεί (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) και θα εξετάσει όλους τους μάρτυρες και υπόπτους που «πρέπει» να εξετάσει. Η βαθμολογία στο τέλος κάθε υπόθεσης είναι αμφίβολο κατά πόσο δρα ως ενθαρρυντικός παράγοντας για έναν gamer προκειμένου να μπει στο πετσί του ρόλου του. Το βέβαιο σαφώς είναι, ότι διαφορετική εμπειρία θα αποκομίσει αυτός που θα είναι πιο προσεκτικός από τον πιο επιφανειακό και επιπόλαια σκεπτόμενο παίκτη. Πάντως, αποτρεπτικοί παράγοντες από το να αντιμετωπιστεί «ανέμελα» το παιχνίδι δεν υπάρχουν. Όχι τουλάχιστον τέτοιοι που θα επηρεάσουν την περαιτέρω εξέλιξή του.

Εκεί που σίγουρα θα δυσκολευτεί ο «απρόσεκτος» παίκτης είναι ο τομέας των ανακρίσεων και των καταθέσεων. Σε κάθε πρόσωπο (Person of Interest) θα πρέπει να γίνει μία σειρά ερωτήσεων που θα βασίζονται στα στοιχεία που περισυνελέγησαν (οπότε η μη εύρεση ενός στοιχείου θα περιορίζει το εύρος των ερωτήσεων και των πιθανών απαντήσεων). Και σε κάθε απάντηση που θα δίνεται πρέπει να ακολουθεί μία αξιολόγηση, και πάλι με βάση τα στοιχεία και τις πληροφορίες για το αν ο ερωτώμενος λέει αλήθεια, ψέματα, ή για το αν καλύπτει κάτι παρότι δεν υπάρχει αντίστοιχο στοιχείο, οπότε αυτή η μεταβλητή καλύπτεται από την επιλογή «Doubt».

Εδώ είναι που διαδραματίζει μείζονα ρόλο το πολυδιαφημισμένο πρωτοποριακό στοιχείο του L.A. Noire, και δεν είναι άλλο από την επισκόπηση του ερωτώμενου και τις εκφράσεις- αντιδράσεις του μετά από μία απάντηση. Ακόμα και απουσία στοιχείων, η έκφραση και μόνο ενός μάρτυρα ή υπόπτου είναι δυνατόν να μας οδηγήσει σε συμπεράσματα για το αν λέει αλήθεια ή αν κρύβει κάτι. Και ευτυχώς ο συγκεκριμένος μηχανισμός λειτουργεί σχεδόν άριστα, καταφέρνοντας πολλές φορές να φέρει αποτελέσματα αντίστοιχα με αυτά που θα έφερνε στην πραγματικότητα.

Στους δεκάδες μάρτυρες του παιχνιδιού, η αμφιβολία, η σιγουριά, ο δόλος και η κρυψίνοια αναδεικνύονται με εντυπωσιακό τρόπο στα πρόσωπα των ψηφιακών alter ego ταλαντούχων ηθοποιών, και συχνά η ατυχής κατάληξη οδηγεί σε ρεαλιστικές καταστάσεις. Μήπως στην πραγματικότητα δε θα ήταν δυνατό να εξαπατηθούμε από μία αποπροσανατολιστική ματιά, ή να «πονηρευτούμε» από ένα ένοχο βλέμμα ή να κάνουμε λάθος υπολογισμό και άδικα να κατηγορήσουμε έναν άνθρωπο που λέει την αλήθεια;

Θα πρέπει να αποτιμήσουμε συνολικά όλο αυτό το μηχανισμό, σημειώνοντας ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα απ’ όσο εξ αρχής φαντάζουν. Η επιτυχής έκβαση μίας κατάθεσης- ανάκρισης απαιτεί προσοχή από τον παίκτη, καλή γνώση των στοιχείων και της υπόθεσης, παρατηρητικότητα, πολλές φορές έμπνευση και πονηριά, και σίγουρα καλή γνώση της αγγλικής γλώσσας. Το τονίσαμε και στην αρχή ότι το L.A. Noire είναι ένα ώριμο και ενήλικο παιχνίδι και δεν κάνει κανένα συμβιβασμό σε αυτόν τον τομέα. Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που ενώ θεωρούμε ότι κάναμε τη σωστή επιλογή ή είμαστε και σίγουροι για αυτό, το παιχνίδι δε μας ανταμείβει. Και δεν είναι άτοπο να πούμε ότι ίσως κάποιες φορές το παιχνίδι να είναι και άδικο απέναντί μας.

Μία ερώτηση η οποία δε δίνει τις επιλογές που θα θέλαμε, μία απάντηση που αποκλίνει από αυτό που περιμέναμε ότι θα ακολουθήσει, ή ένα στοιχείο το οποίο χρησιμοποιείται για άλλο λόγο από αυτόν που περιμέναμε ότι θα χρησιμοποιείται. Αλλά θα ήταν άδικο τις λίγες αυτές περιπτώσεις να τις αναδείξουμε ως Αχίλλειο Πτέρνα ενός συνόλου, που αν σκεφτεί κανείς τον όγκο του, είναι αξιοθαύμαστο τελικά το πόσο καλά τα καταφέρνει. Πρόκειται για μία αδιαμφισβήτητη επιτυχία των δημιουργών παρά τις ατέλειες. Ο βασικός αυτός μηχανισμός πλαισιώνεται από κάποια στοιχεία που είτε τον ενδυναμώνουν και τον εξυψώνουν, είτε κηλιδώνουν την τελική του εικόνα. Ας γίνουμε πιο αναλυτικοί πάνω σε αυτό.

Βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα.

Πρωτίστως να αναφερθούμε στην κινηματογραφικότητα του παιχνιδιού. Εδώ η Rockstar με την Team Bondi αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, καθώς η σκηνοθεσία, το lip sync, το animation και οι ερμηνείες θέτουν νέα, απροσπέλαστα για πολλούς, όρια και καθορίζουν υψηλότατα standards. Μία σκηνή ανάκρισης είναι ήδη ικανοποιητική και γίνεται ακόμα καλύτερη όταν απέναντι από τον πρωταγωνιστή βρίσκεται ένας αληθινός ηθοποιός που ερμηνεύει έναν καλογραμμένο ρόλο. Μία σκοτεινή υπόθεση είναι από μόνη της ιντριγκαδόρικη και ελκυστική, αλλά αγγίζει νέα θέσφατα ποιότητας βασιζόμενη στην αιχμηρή, έξυπνη και εμπνευσμένη πένα των σεναριογράφων.

Μία αστυνομική ιστορία είναι από μόνη της ενδιαφέρουσα και πλούσια, αλλά εξυψώνεται όταν αναδύεται αναβαπτισμένη με το βαρύ και ερεθιστικό νότισμα της noire ατμόσφαιρας του μεταπολεμικού Λος Άντζελες. Aν το L.A. Noire υπερτερεί έναντι οποιουδήποτε άλλου αντίστοιχού adventure παιχνιδιού, ακόμα και αν υστερεί στα σκληροπυρηνικά χαρακτηριστικά του, υπερτερεί διότι η ιστορία και η εξέλιξή της, δίνονται δυναμικά και άμεσα, φιλτραρισμένα μέσα από το βαρύ καπνό των πούρων του υποκόσμου, και των μυρωδιών από ουίσκι και αιθάλη των νεόπλουτων του νεογέννητου τότε αμερικάνικου ονείρου.

Action gameplay σε έκδοση περιπτέρου. Σαν αστυνομικό Βι.Περ.

Δεν διαδραματίζουν όμως τον ίδιο ρόλο τα επικουρικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το gameplay του τίτλου. Και αναφερόμαστε στις σκηνές δράσεις που ανακύπτουν στην πορεία μίας έρευνας και αφορούν είτε πεζό κυνηγητό, είτε ανταλλαγή πυροβολισμών, είτε κυνηγητό με αυτοκίνητα. Δε χωρεί αμφιβολία ότι δεν πάσχουν στον τομέα της εκτέλεσης. Ακόμα και αν δεν φτάνουν τα standards που έθεσε το Red Dead Redemption, συνεχίζουν να είναι ικανοποιητικά, σε animation, αίσθηση και απόκριση. Αλλά με μεγάλη βεβαιότητα, πάσχουν στην ενσωμάτωσή τους σε μία υπόθεση. Μέχρι την τελευταία στιγμή του τίτλου, όλες οι action σκηνές δεν έπαυσαν ούτε δευτερόλεπτο να θυμίζουν mini-games, άτσαλα ενταγμένα στο βασικό κορμό του παιχνιδιού. Δυστυχώς, η αίσθηση αυτή δεν έπαψε να μας διακατέχει και κατά την επανάληψη πολλών υποθέσεων μετά το τέλος του πρώτου playthrough.

Οι action σκηνές, εν ολίγοις το πιστολίδι και το κυνηγητό του τίτλου, είναι άκομψα ενσωματωμένες στην έρευνα της κάθε υπόθεσης και η αντικατάστασή τους από κινηματογραφικές σεκάνς, δε θα στοίχιζε σε τίποτα παρά σε λίγα λεπτά gameplay, το οποίο σε παιχνίδια όπως το Red Dead Redemption και το GTA IV, μας προσφέρθηκε σε τεράστιες ποσότητες και σε καλύτερη ποιότητα.

Σαφώς και είναι ευνόητο ότι ένας ήδη δυσπρόσιτος για το παραδοσιακό κοινό της Rockstar τίτλος, θα ήταν ακόμα πιο δύσπεπτος αν απουσίαζαν αυτές οι σκηνές. Αλλά και αυτές -όπως και τα τυχαία γεγονότα που συμβαίνουν στους δρόμους του L.A. (40 στον αριθμό)- το μόνο που πετυχαίνουν είναι να πλήξουν την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού και έστω και για λίγα λεπτά να το υποβαθμίζουν στην κατηγορία ενός action τίτλου της σειράς. Θα ήταν η παντελής απουσία αυτών των σημείων η πλέον επιθυμητή; Δε γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες και ουσιαστικές. Θα ήταν προτιμότερο να περιοριστούν οι κουραστικές και ανούσιες μικροαποστολές και να δημιουργηθούν action σκηνές με περισσότερο περιεχόμενο και ουσία που δε θα άφηναν τον παίκτη με ανάμεικτα συναισθήματα.

Αθώος ή ένοχος; Δεν έχει σημασία…

Υπάρχει ακόμα μία διάσταση που θα έπρεπε να συζητηθεί, αλλά σίγουρα στο σημείο αυτό θα υπάρξουν αντικρουόμενες απόψεις. Το γεγονός, λοιπόν, είναι ότι όποια και να είναι η εξέλιξη και το αποτέλεσμα μίας έρευνας, η τελική έκβαση του κάθε επιμέρους κεφαλαίου -και εν τέλει της ιστορίας-, δεν επηρεάζεται και δεν αλλάζει.

Ο παίκτης δε θα έρθει αντιμέτωπος με καταστάσεις τύπου Heavy Rain, όπου διαφορετικές επιλογές και διαφορετικές καταλήξεις επιμέρους σκηνών επηρεάζουν την τελική έκβαση. Στο L.A. Noire δε συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθώς είναι προδιαγεγραμμένη η πορεία της ιστορίας. Αυτό δε σημαίνει ότι πάντα θα επιτυγχάνουμε το σωστό αποτέλεσμα. Είναι δυνατή η κατάληξη μιας υπόθεσης με τον λάθος ύποπτο στη φυλακή και τον πραγματικό ένοχο ελεύθερο. Αυτό, όμως, δε φαίνεται προς το παρόν να επηρεάζει επουδενί το τελικό αφηγηματικό αποτέλεσμα.

Με δεδομένο ότι οι δημιουργοί είναι αφοσιωμένοι στο στόχο να αφηγηθούν την ιστορία που αυτοί θέλουν, ο συμβιβασμός και η συνύπαρξη διαφορετικών επιλογών και αποφάσεων προς ένα κοινό τέλος, είναι σχεδόν αριστουργηματική. Πολλοί θα δυσανασχετήσουν από το γεγονός αυτό, αλλά δε δημιουργούνται όλα τα παιχνίδια με γνώμονα το να ανοίξουν όσα περισσότερα παράλληλα σύμπαντα γίνεται.

Θα πρέπει να γίνει σεβαστό ότι η Team Bondi, τελικά, λέει την ιστορία που αυτή θέλει να πει και όχι αυτή που θα προκύψει τυχαία από τις λαθροχειρίες και τις αβλεψίες του καθενός μας. Και δε θα πρέπει να αμελήσουμε το γεγονός, ότι μπορεί μία ιστορία με πολλαπλές καταλήξεις να είναι ενδιαφέρουσα, αλλά μία απλή ιστορία που θα ειπωθεί με όμορφο τρόπο, μπορεί να είναι αριστούργημα. Το L.A. Noire δεν είναι αριστούργημα σε αυτόν τον τομέα, αλλά σίγουρα η ομάδα έχει τα φόντα και τα προσόντα να πετύχει κάτι τέτοιο εφόσον το πείραμα έχει ευτυχή κατάληξη.

Το Λος Άντζελες του ’40 στην παλάμη σας

Θεωρώντας ότι έχουν καλυφθεί τα βασικά στοιχεία του gameplay και το περί τίνος τελικά πρόκειται, θα πρέπει να αναφερθούμε και σε όλα εκείνα τα επικουρικά συστατικά που δίνουν αυτό το ιδιαίτερο χρώμα στους τίτλους της Rockstar. Οι άνθρωποι που έδωσαν μία απόλυτα πειστική–φανταστική αμερικανική μεγαλούπολη των 90’s, που έδωσαν ένα σχεδόν χειροπιαστό Far West, μας δίνουν τώρα, μέσω της Team Bondi, ένα πραγματικό μεταπολεμικό Λος Άντζελες, τον καιρό που η Αμερική θεραπεύει τις πληγές του B’ Παγκοσμίου Πολέμου και αρχίζει και γεννά το Αμερικάνικο Όνειρο ως ιδεώδες που θα καθορίσει τις ερχόμενες δεκαετίες.

Μέσα από τις κινηματογραφικές σκηνές του παιχνιδιού και τη γραφική απόδοση της πόλης, μας προσφέρεται όλη η ατμόσφαιρα της περιόδου σε ένα μόλις δισκάκι (τρία στην περίπτωση του Xbox 360). Πληγές από τον πόλεμο που ψάχνουν για γιατρειά, θηριώδης ανάπτυξη και νόμοι και κανόνες που κουρελιάζονται ώστε αυτή να επιτευχθεί ανεμπόδιστα, κινηματογραφικός οργασμός, υπόκοσμος, ναρκωτικά, εγκλήματα και διαφθορά, αντικομμουνισμός και πρόωρος μακαρθισμός, jazz μουσική και ουίσκι, προκάτ σπίτια και φθηνά όνειρα, όλα σε μία εκρηκτική συσκευασία, συνοδευόμενα από υπέροχα γραφικά, τεράστια προσοχή στη λεπτομέρεια και ανατριχιαστική απόδοση των ψηφιακών ηθοποιών.

Είναι πραγματικά εκ των ουκ άνευ να πούμε και να γράψουμε περισσότερα. Κάντε φύλλο και φτερό την πόλη, ψάξτε τα collectibles, ερευνήστε κάθε απάτητη γωνιά, θαυμάστε την πιστή απόδοση περιοχών της πόλης, μυρίστε λίγο από το άρωμα μίας αναδυόμενης υπερδύναμης που πάτησε επί πτωμάτων, αλλά πέτυχε και από μόνη της αξιοθαύμαστα πράγματα.

PEGI 18

Θα επαναλάβουμε για τρίτη φορά ότι το L.A. Noire είναι ένα ενήλικο παιχνίδι. Η Rockstar είναι φειδωλή στο να προσφέρει στοιχεία που απλόχερα προσέφερε σε τεράστιους τίτλους του παρελθόντος. Το χιούμορ έχει αντικατασταθεί από σαρκασμό και μαύρη ειρωνεία. Η σάτιρα, από πιστή και σκληρή απόδοση μίας πραγματικότητας που προκαλεί συχνά ανατριχίλα. Η ελεύθερη περιήγηση και η ανέμελη-άσκοπη δράση, από αυστηρά δομημένες υποθέσεις στις οποίες η κάθε παρέκκλιση μπορεί να κοστίσει. Η έλλειψη ηθικής και η απρόσκοπτη δράση χωρίς σκέψη για τις συνέπειες, από ένα σκληρό και άκαμπτο σύστημα αξιών που είτε παραβιάζεται και πληρώνει με το αντίστοιχο αντίτιμο, είτε ακολουθείται πιστά και ανταμείβει ηθικά. Ειδικά για το τελευταίο, δε θυμόμαστε σε άλλο τίτλο της «αναρχικής» Rockstar να γίνεται τόσο έντονος διαχωρισμός του μαύρου από το άσπρο, του σωστού από το λάθος, του ηθικού από το ανήθικο και του νόμιμου από το παράνομο.

Αλλά η απόδοση της εποχής αυτό επιτάσσει και η Team Bondi ακολουθεί ευλαβικά το όραμά της. Ο φόνος είναι πράξη ειδεχθής, η μοιχεία σχεδόν εγκληματική και η παιδοφιλία σημάδι σήψης μιας τάξης νεόπλουτων, που ψάχνει από κάτι να κρατηθεί, αλλιώς θα χαθεί στην άβυσσο που η ίδια ανοίγει κάτω από τα πόδια της.

“How Deep Is The Ocean (How High Is The Sky)”

Το L.A. Noire αποτελεί μία σύγκρουση τιτάνων. Η μάχη για πρωτοπορία συγκρούεται με παραδοσιακούς μηχανισμούς που είτε απογειώνουν, είτε τραβάν πίσω το όλο εγχείρημα. Το πέρασμα σε μία νέα εποχή φράσσεται από συμβατικές ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν, διότι αλλιώς το παιχνίδι δε θα φτάσει σε όλον αυτόν τον κόσμο στον οποίο πρέπει να φτάσει. Είναι μία υπερπαραγωγή, που ταυτόχρονα πρέπει να πετύχει εμπορικά αλλά και ποιοτικά, κάνοντας βήματα μπροστά. Δεν πετυχαίνει σε όλους τους στόχους τους οποίους θέτει. Αλλά αν πετύχαινε σε όλα αυτά που του είχαμε καρφιτσώσει στην κούνια του σαν χαϊμαλιά σε νεογέννητο, η υπόλοιπη βιομηχανία ή θα έπρεπε να καταρρεύσει, ή να αρχίσει να παράγει αποκλειστικά Dance games και Date Sims.

Όπως και να έχει, αποτελεί ένα γενναίο βήμα σε μία κατεύθυνση που αφήνει πίσω το φθηνό και αγοραίο gaming και για ακόμα μία φορά αναδεικνύει τις ικανότητες αυτής της βιομηχανίας να παράγει τέχνη. Το παιχνίδι σέβεται τον gamer, απαιτεί αφοσίωση, δίνει τεράστιο βάρος στην ιστορία και την απόδοσή της, και παίρνει στα σοβαρά όλα αυτά που άλλοι τείνουν να καταστήσουν γραφικά, διότι δεν τους εξυπηρετούν οικονομικά. Δεν είναι ο πρώτος τίτλος μιας νέας γενιάς, αλλά είναι ένα παιχνίδι που μας κάνει περήφανους που ασχολούμαστε με αυτό το άθλημα.